Ülkedeki derebeyleri ambarlarında çürüyen tonlarca kara tohumu satabilmek için, devletin de desteğini alarak, vatandaşa buğday yemeyi yasak eder. Buğdaysız kalan vatandaş açlıktan ölmemek için kara tohum yer ve kötürüm kalır. Kötürüm kalan vatandaşlar için bir Ayak-Bacak Fabrikası kurulacağı ve halkın sürünmekten kurtulacağı söylenir.

Sermet Çağan bu öyküyü gerçek olaylardan esinlenerek oluşturmuştur. Anamur’un Karakilise, Uluyat, Karaçukur gibi orman köylerinde yaşayan insanlar arpaya, yulafa ya da bulurlarsa buğdaya karıştırdıkları fink tohumunun (kara tohum) unu ile ekmek yapıp yiyorlardı. Oysa büyük bir tehlikeydi bu: Fink unu fazla tüketildiğinde yiyenlerin ayak damarları ve sinirleri çekiliyor, kötürümlüğe yol açıyordu.

‘’Min evvel minel ahirde bu köy fink ekmezdi. Orman işletmesi dışarlardan çalı kestirmiyor ve ebemizden, dedemizden kalma ekeneklerimizi ektirmeyiverdiler. Bu devir biz de toprakların gıdasız yerlerine bu fingi ekmeğe mecburi kaldık. Bu devir yedik, topal olduk. Yok, bir mümkünümüz yok. Halimizi her ne kadar arzettiysek Ankara’daki hokümat bizim burada sefillik çektiğimizi ne bilsin? Hiç bilmez. Hiç bilemez. Hiç bir tanemizin halini bilemez.’’

*Fikret Otyam’ın köylülerle yaptığı konuşmalardan biri.